Τα βραδυα που εισαι μακρυα μου παιδευομαι πολυ μεχρι να κοιμηθω. Δεν ακουω την ηρεμη αναπνοη σου να με νανουριζει, δεν μπορω να απλωσω το χερι μου και να σε αγγιζω! Και δεν γνωριζεις οτι τις νυχτες που υποφερω απο εφιαλτες και ξυπναω πανικοβλητη, τα πραγματα ειναι χειροτερα. Οταν εισαι διπλα μου οτι και να δω, και συνηθως οι εφιαλτες μου εχουν να κανουν με το οτι σε χανω απο κοντα μου, για χιλιους δυο ανοητους λογους, ξυπναω και με το που καταλαβω οτι εισαι ακομα διπλα μου ηρεμω αμεσως.
Ο χθεσινος εφιαλτης με βρηκε παλι μονη. Ειδα οτι αλλαξες. Οτι εγινες ενας φρικος ανθρωπος, με χτυπουσες και συνεχεια ελεγα οτι δεν εισαι εσυ αυτος... Ξυπνησα κλαιγοντας. Σε εψαξα αλλα διπλα μου ηταν μονο το μαξιλαρι. Το πηρα αγκαλια και κολησα στην πλατη του καναπε, ισα ισα να νιωσω σαν να ειμαι κοντα σου.
Ετσι ξεγελαω και την μοναξια μου και τον πανικο απο τους εφιαλτες μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου