Ηξερα για μπαλαντερ στα χαρτια... για μπαλαντερ στην δουλεια δεν μου ξαναετυχε, αλλα και τι να κανω... Ειπε θα πηγαινω οποτε με χρειαζεται κατοπιν συνενοησεως. Και τι να εκανα. Στο αντικειμενο μου πανω ειναι, τιποτα καλυτερο στον δρομο μου δεν βρεθηκε... Ελπιζω μονο οτι θα πιασει και σε μενα αυτος ο τρελος νομος του (δεν θυμαμαι το ονομα του... Μερφυ τον λενε?), που αν πιανει εστω και λιγο, τωρα που μισοκαβαντζωθηκα καπου, ισως να μου κατσει μια καλυτερη δουλεια.Οσο ζω ελπιζω (ασχετα που οσο ελπιζω, απελπιζομαι)
Ξυπνια παλι απο τις 4:30 το πρωι, απο την στιγμη δηλαδη που εφυγε εκεινος απο διπλα μου. Ασε που χθες δεν ηταν στα καλα του... Νευριασμενο μου ηρθε το πουλακι μου. Εμ βεβαια, θελουμε 3 μερες να φυγουμε να παμε βορεια και δεν μπορουμε. Που να παμε που ετσι και φυγει αυτος, που στην ουσια κραταει τις ευθραυστες ισορροπιες και κανει και τις πιο πολλες ωρες, οι υπολοιποι θα σκοτωθουν απο την πρωτη κι ολας μερα! Και ετσι απομειναμε κλεισμενοι μεσα και οι δυο ενα ολοκληρο καλοκαιρι. Μου εκατσε κι εμενα η ατυχια να χασω την δουλεια μου, περασαμε ενα καλοκαιρι φρικη...! Αντε μπας και γινει κανενα θαυμα και κατεφερουμε και το σκασουμε εστω για ενα σαβατοκυριακο. Τον πηρε και ελαφρυ παραπονο οταν του ειπα οτι ακομα και τα αυτονοητα , οπως το να κοιμομαστε μαζι τα βραδια, και εστω μια κυριακη να πινουμε μαζι εναν πρωινο καφε, τα εχουμε στερηθει.Να δω τι αλλο ακομα θα μας βρει. Που στο τελος με βλεπω να μενω χηρα πριν την ωρα μου. Αδυνατιζει συνεχως. Οχι μονο ο καλος μου, αλλα και τα αλλα δυο παιδια. Τα βλεπει η μανα τους και σπαραζει η καρδια της. Εγω παλι καιγομαι μονο για τον καλο μου. Ο στραβος ο πατερας τους δεν βλεπει πως γινονται τα παιδια του σκιες του εαυτου τους? Που δεν εχουν ουτε προσωπικη ζωη, ουτε ολα οσα επρεπε να εχουν για την ηλικια που ειναι? Τι να πω.... Οτι και να πω λιγο θα ειναι. Για τον καλο μου υποφερω που στο τελος θα τον χασω,θα αρρωστησει.... και δεν θα συγχωρησω ποτε εκεινος που ειναι υπευθυνος για την καταντια του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου